De zevende excursie van de internet nieuwsgroep nl.vogels.vogelaar ging naar het Lauwersmeer, waar we al vaker zijn geweest met deze excursies. Een groep van 7 deelnemers onder leiding van Jos de Vries ging het gebied verkennen. Binnenkort volgt de complete soortenlijst en meer foto’s van deze dag.Als voorproefje heb ik alvast een kort verslag en wat foto’s geplaatst.

Verslag 1

DoorJos de Vries

17 september 2005: roofvogelexcursieLauwersmeer.

Voor mij is het Lauwersmeer altijd een thuis wedstrijd omdat ik hier regelmatig kom. Een maand geleden was ik hier nog met de vogelwerkgroep Zuidlaren. Toch is het altijd weer anders en blijft het interessant. Zeker vandaag. Het begon gelijk al goed op de Zoutkamperril.

Theo van Woerden zag meteen al een grote roofvogel vliegen richting een stukje bos. Iedereen was het er over eens dat dit een van de zeearenden was. Bij Jaap Deensgat moesten we een fikse bui trotseren. Volgens andere vogelaars zie je bij slecht weer de meeste soorten. Ze hadden geen ongelijk, want vanuit de hut zagen we nog twee zeearenden, die gezellig naast elkaar aan een oever zaten. Op het bekende hekje zat zoals gebruikelijk weer een slechtvalk. Ik had hem al beloofd aan Johan Vos, dat we die wel zouden zien. Bij de hut zagen we ook nog een nieuwe soort voor iedereen, de blauwe ruiter (te paard), die voor de hut langs reed en veel vogels opjoeg. In de verte was nog een zwarte zwaan te zien. Theo was de enige die geen rode snavel kon ontdekken, maar de meerderheid was voor en het betrof geen juveniele knobbelzwaan.

Bij Vlinderbalg zagen een roofvogel overvliegen, eerst werd er “rode wouw” geroepen en werden er nog wat suggesties gedaan, maar het bleek een visarend te zijn. Onze dag kon nu al niet meer stuk en om de stemming te verhogen brak de zon ook nog door. Eerst nog met moeite, maar later met volle overgave. Met moeite kon ik hier nog een zwarte stern ontdekken.

De rit werd voorgezet naar Oude Robbengat. Hier liet de hybride indische gans zich weer zien, met zijn witte kop en dubieus lijf. Andere vage hybriden hebben we niet kunnen ontdekken en in verband met de tijd ook niet naar gekeken. Hier liet een smelleken zich mooi zien, eerst rusten, later jagend. Zonder resultaat overigens, want hij keerde terug zonder prooi.

Bij de haven moesten we lang wachten totdat de sluis open ging, dus gingen we snel nog even naar de parkeerplaats om nog een zilvermeeuw op foto te zetten. Aha…het verkeer reed weer…maar helaas bij de sluis aangekomen bleek dat ie weer dicht zat. Gelukkig duurde het niet lang om onze tocht te vervolgen. In de Bantpolder zagen we dit keer geen Theo’s sneeuwgans (Rossgans dus) maar wel een blauwe kiekendief, grauwe gans, canadese gans en bruine kiekendief. Theo had de dames de steenuil beloofd, maar die zit er al een jaar niet meer (volgens geruchten is de laatste steenuil van Anjum aangereden).

Dus snel richting Ezumakeeg, hier zagen we weer veel soorten die ik een maand geleden ook al zag, zoals grutto’s, bontbekplevieren en watersnippen. Ik miste vandaag wel de casarca’s, we hebben de hele dag niets gezien. Maar twee reuzensterns in het zuidelijke deel maakten veel goed. Oane Tol wees ons nog naar Paesens, waar hij een grauwe franjepoot had gezien. Helaas was deze vogel daar al gevlogen, toen wij daar aan kwamen. Wel zat er nog een aantal zilverplevieren. Toen was het al bijna drie uur tijd om nog even na te borrelen in de haven (met koffie, gebak en vis).

Het was weer een geslaagde excursie waarbij vooral de roofvogels een leuke rol in speelden, we hebben zeearend, visarend, bruine kiekendief, blauwe kiekendief, smelleken, torenvalk en slechtvalk gezien. Niet slecht dus voor een dag en ook nog niet eens als wazige stippen in de verte, maar duidelijk herkenbaar.

Theo vond dit weer niet echt een uitdaging en stelde meteen voor om volgend jaar in februari weer naar Zeeland te gaan. Ik moet daar zelf nog even goed over nadenken, maar dat zien we volgend jaar wel weer.

Verslag 2

Door Jan Hendriks

Om 5 uur s’ochtends jankte mijn wekker mij wakker. Slaapdronken, want voor mijn gevoel nog geen minuut geslapen, sloeg ik hem met een welgemikte dreun knock-out en bleef nog even katterig nasudderen. Niet voor lang want om half zeven zouden we (Theo, Agnes, Colinda en ondergetekende) verzamelen bij de MacDonalds van Lisse om gezamenlijk de barre tocht naar het onherbergzame Noorden te ondernemen. Snel pakte ik mijn spullen, waaronder mijn Bynolyt Hawk 8×42 verrekijker die Foto v.d. Waal uit Schiedam mij de dag daarvoor had toegezonden. Zeer coulante zaak en een uitstekende kijker, naar later bleek.

Toen ik op het parkeerterrein aankwam stonden A&C er al en even later voegde ook Theo zich bij ons. We laadden onze spulletjes over in Theo’s auto en even later begaven we ons, in het nog stikkedonker, op weg onder de straffe leiding van “Truus”. Truus is de dame die woont in het navigatie systeem van Theo en van daaruit bescheiden maar heel beslist vertelt wat Theo moet doen om zo snel mogelijk heelhuids op de plaats van bestemming te komen.

Toen we de Coentunnel uitreden begon het al wat lichter te worden en zagen we heel wat vogels zitten op de lichtmasten en dus we besloten maar te alvast te beginnen met het inventariseren en dat op schrift te stellen. Iets wat de dames C&A gedurende de gehele expeditie met grote plichtsbetrachting en nauwgezetheid zouden verrichten. Mja, dat is
natuurlijk wel het nadeel als je als enige een notitieblokje bij je hebt.

Niet lang daarna reden we langs de laatste schitterende legakkertjes van het Jisperveld richting afsluitdijk en trof het ons hoe mooi Noord-Holland is met de rode gloed van een opkomende zon in het Oosten terwijl de weilanden, met het hier en daar een boerderij en wat houtwallen, nog onder een dunne grijze ochtendnevel lagen.

Op de afsluitdijk was het vogelleven inmiddels vol op in gang gezet en dat toonde zich via steeds weer grote groepen meeuwen die zich boven op de dijk lekker lieten opwarmen door de ochtendzon. Verder gingen we, nu Friesland in, en hier bewees Truus haar grote waarde.
Ze koos niet voor de grote snelwegen maar vergastte ons op een mooie feeërieke route dwars door het groene hart van Friesland.

Een normaal mens komt daar niet uit zonder regelmatig stil te staan om de kaart te raadplegen en dan toch nog zo nu en dan fout te rijden. Truus echter leidde ons feilloos, en nog via de snelste route ook, precies op tijd naar het afgesproken punt in Lauwersoog, restaurant Schierzicht. Daar stonden Jos en de twee Johannen al klaar en na het handen schudden gingen we meteen op weg.

Jos heeft in zijn verslag al een en ander genoemd, laat ik mij in dit verhaal dus beperken tot wat op mij de meeste indruk maakte.
Het begon toen we terugliepen van de eerste hut, waar ik overigens Theo’s zeearend had gemist, maar dit terzijde. Het pad voerde langs een door riet omzoomd akkertje waar Theo een groepje witte Kwikstaarten ontdekte en waar even later ook een flinke groep Rietgorzen bleek te zitten. De Rietgorzen zaten met regelmaat op een roestig oud hek met twee drie tegelijk.
Voor de geharde vogelaar misschien niet zo spectaculair maar er was net een enorme regenbui overgetrokken en de zon scheen nu op het geheel en liet alles schitteren en flonkeren. Ik kon dit soort tafereeltjes nu voor het eerst goed zien met mijn verrekijker en heb het schouwspel ademloos gevolgd.

Even later, vlak daarbij aan de andere kant van het pad zijn er nog een man en vrouwtje Baardmannetje gezamenlijk op een rietstengel waargenomen. Helaas heb ik die, door nog wat onhandigheid met mijn kijker gemist. Dus dat was wel balen, maar goed, er komen hopelijk nog wel vaker Baardmannetjes op mijn weg.

Vanuit de volgende vogelhut heb ik dan voor het eerst een Zeearend gezien. Hij zat aan de overkant van een breed water en met mijn kijker kon ik hem niet zo goed zien. Gelukkig waren er genoeg scopen en heb ik mijn hart kunnen ophalen. Zeker toen er nog een tweede exemplaar vlak naast de eerste neerstreek en zij gezamenlijk een brutale, uitdagend voor hen heen en weer lopende, kraai leken te volgen. Op een gegeven moment sloeg er eentje zijn vleugels uit om zijn evenwicht te bewaren en dan zie je pas goed wat een enorme beesten dat zijn.
Aan de andere kant van het water zat een Slechtvalk op een paaltje. Omdat ik die slechts ken van de beelden van de nestkast monitor, waarbij ze op grote hoogte in een kunstmatige omgeving bivakkeren, was het aardig die vogel eens in zijn natuurlijke Habitat te zien.

Daarna hebben we vanaf de weg een groep lepelaars bekeken en op een gegeven moment vlogen er twee zeearenden, waarschijnlijk dezelfde, gezamenlijk boven een bos recht voor ons. Het was een magnifiek gezicht. Weer even later kreeg ik vanaf de andere kant een grote roofvogel met mijn kijker te pakken en dacht eerst dat het een Wouw was.
Ik riep dat ook, heheh, ik kan mij dat makkelijk permitteren want ik heb nog geen reputatie die ik naar de knoppen kan helpen.

Het was even dubben voor de anderen maar al snel werd duidelijk dat het hier een Visarend betrof en ja hoor, even later was de witte buik duidelijk in beeld met de kijker. Dat er verderop in het veld ook nog een Smelleken zat maakte het feest voor mij compleet.

Hoeveel kan een vogelaar verwerken op één dag? Daarna werden er op andere plekken nog allerlei steltlopers, een Roerdomp en een Reuzenstern waargenomen. Helaas heb ik die laatste twee niet gezien. Maar hoe dan ook, ik denk dat ik ook voor de anderen mag spreken, zijn reuze voldaan huiswaarts gekeerd.

Met dank aan Jos die het traject heeft uitgezocht en, wat mij betreft, vooral aan Theo die, na al een uitputtende week achter het stuur te hebben gezeten, ook nog eens deze zevenhonderd km aflegde!

Afijn, het is allemaal zeer voor herhaling vatbaar!
Jan